can sıkıntısı

canım sıkılınca (içimden hiçbişey gelmiyo gibi canım sıkılınca) kendime "olur öyle, geçer" demekten de, bunu başkasından duymaktan da sıkıldım. e geçiyo tabi, ama yine geri geliyo ki. ama burda benim kronik can sıkıntımdan bahsediyorum, kümülatif mutsuzluğa katkıda bulunabilen besili, gürbüz can sıkıntılarından yani. bence canım niye sıkılıyo diye tam anlamadığımdan böyle oluyo hep. doğru düzgün düşünmüyorum, düşünmediğim gibi doğru düzgün düşünememeyi de can sıkıntısıyla bir tutuyorum. yani bu ikisi sanki paket halinde geliyomuş gibi varsayıyorum. can sıkıntımı çözememeyi can sıkıntıma bağlayıp durumu kanıksıyorum böylece. ama "noluyo da oluyo"yu düşünmekle bu sıkılma halini ayrı tutabilirsem belki daha iyi olur. ama aslında bi yandan da iyi bişey can sıkıntısı, çünkü bunların farkına varmam için çomakla dürter gibi dürtüyo sanki.